Summer holiday နွေကျောင်းပိတ် အတိတ်သတိရ
သူများစာရေးမှားတာတွေကို လိုက်ပြင်နေသူလို့ နာမည်ဆိုးထွက်နေတဲ့ကျွန်တော်လည်း စာရေးတာ မှားလေ့ရှိပါသည်။ စာတွေရေးစက ပိုမှားသည်။ သိတိုင်းလိုက်ပြင်ပါသည်။ အမှားတွေ မကုန်သေး။ ကန်တော့ + ဆောရီး။ ဒီစာကို ၂၀၁၃ ခုနှစ်မှာရေးတာ။ ငယ်သူငယ်ချင်းတယောက်က ကူးတင်ပေးထားတာကို အမှတ်မထင် ပြန်တွေ့တော့ သတ်ပုံမှား ၃ လုံးပါလို့ ပြင်လိုက်ပြီ။
(မုံရွာ၊ ‘စတိတ်တူး’ ကျောင်း၊ ရတနာပုံရပ်ကွက်၊ ချင်းတွင်းမြစ်၊ ညောင်ပင်ကြီးဆိပ်ကတဆင့် နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်မှာ ပုလဲမြို့နယ်၊ မင်းရွာကို အလည်ပြန်တာကို နွေတုန်းကရေးထာတာပါ၊ ညောင်ပင်ကြီးသား ဆရာဝန်တယောက်ဆီက ဓါတ်ပုံအဆင်ပြေတာရလို့ ပြန်တင်တာ ဖြစ်ပါတယ်။)
(နွေရာသီတော့ မဟုတ်ပါ။ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၁ နှစ်တိတိက ဒီလိုနေ့မှာ ရေးထာတာ ပြန်ပေးလာလို့ ပြန်တင်ပါတယ်။)
ကျောင်းလွယ်လွယ်အိတ်ထဲက စာအုပ်တွေထုတ်၊
မစုတ်သေးတဲ့ ပုဆိုးနဲ့အင်္ကျီ နှစ်ထည်စီထည့်၊
ဘောင်းဘီတိုလည်း နှစ်ထည်၊ စွပ်ကျယ် မလို၊
ရွာကိုအလည်ပြန်မှာ သွားတိုက်တံနဲ့ ဘိုကေဖြီးဘို့ ဘီးမလို၊
ခုံဖိနပ်တို အိမ်မှာထား၊ ဆင်ကြယ်ဖိနပ်၊ ရာဘာဖိနပ်တွေ မပေါ်သေးတဲ့ကာလ အမေက တာယာဖိနပ် စီးသွားတဲ့။
ထွက်မဲ့ကားမီအောင် အသော့နှင် ခြေလျင်နဲ့ မြစ်ဆိပ်ဆင်း၊
သူငယ်ချင်းတွေ မေးငေါ့၊ ငါတော့ ရွာအလည်သွားမယ်ပေါ့။
ချင်းတွင်းမြစ်ကြီး ကူးတို့စီးပြီး ညောင်ပင်ကြီးဘက်ကူး၊
ကားမူးတတ်ပေမဲ့ ကားမူးပျောက်ဆေးဆိုတာ မသိသေး၊
ချွေးထွက် ဖုန်ထူလို့ လူကိုဘာဖြစ်သလဲ မဖတ်ရသေး၊
သွေးဆိုတာ နီတာကလွဲရင် မသင်ရသေး။
ယာဉ် ၃ တန်၊ ကုန် ၃ တန်၊
စစ်ကျန် ချက်ပလက်ကား၊ ပုလဲသွားဘို့ လူခေါ်ချေ၊
နေပူရင် ကုက္ကိုပင်အောက်ခို၊ ဟိုဟိုသည်သည်သွား ကြည့်စရာမရှား၊
ဟိုရွာသား သည်ရွာသား၊ စကားပြောတာနားထောင်၊ အမောင်ကျောင်းသား ပညာသုတပွါး။
မော်တော်တခါဆိုက် ခရီးသည်တသိုက်တိုး၊ ကုန်တွေကလည်း အမျိုးမျိုး၊
ပိုးထည်မပါ၊ ဇာဘော်လီ မတတ်နိုင်၊ နိုင်လွန် ခပ်ရှားရှား၊
အဝတ်အစား ပါးတာမသုံး၊ တုံးတယ်လို့အပြောခံရတဲ့ မြစ်အနောက်ဖက်သား။
လက်ဖက်စို၊ လက်ဖက်ခြောက်၊ သောက်စရာဆေးလိပ် တံဆိပ်ကမျိုးစုံ၊
ငါးခြောက်၊ မီးခြစ်ကျောက်၊ ဆေးတံသောက်ဆေး၊ ဗမာဆေး၊
ကလေးသွားရည်စာ၊ ဘုန်းကြီးကန်တော့စရာ၊ ကရေကရာ၊ ကြံသကာ၊
နေကြာစေ့လှော်မပါ၊ ကိုလာ မရှိ၊ ဂျန့်ဖုဒ် မသိ။
ထယ်သွား၊ ပေါက်ပြား၊ ဒါး၊
နွားဖါးကြိုး၊ ပြောင်းဖူးဖက်ဆေးလိပ် ချည်ရတဲ့အနီရောင်ကြိုး၊
ပုဆိုးချောနဲ့ ပေါ်ပလင်၊ လူမြင်နေရာဝတ်စရာ သရက်ထည်လည်းပါ။
နှစ်နာရီစောင့်အပြီး ကားကြီးပေါ်လူစုံ ကုန်ပြည့်၊ တရွေ့ရွေ့ထွက်၊
ကားလက်မှတ် မခက်၊ ဆယ်နှစ်နေရင် ဆေးကျောင်းတက်မဲ့သူ ဆန်အိပ်ပေါ်တက်၊
နောင်နှစ်သုံးဆယ်တွက်စစ်၊ အမတ်ဖြစ်မယ်သာသိရင်တော့ ခေါင်းခန်းကပေါ့။
တိုင်ကီရေဆူသလား ကားနား၊ ကြားရွာဆင်းမဲ့လူရှိရင် ကားရပ်၊
မတ်တတ်သစ်ပင် ရေချမ်းစင်မှာ ဆာဆာနဲ့သောက်ရ၊ လွန်အေးမြ၊
ရေကတဆင့်ကူးစက်ရောဂါ မပေါလှသေးတဲ့ကာလ။
နှစ်ဆယ့်ရှစ်မိုင်ခရီး၊ သုံးနာရီစီးပြီး ခရီးဆုံးရောက်၊
အနောက်မှာ နေဝင်ပြီ၊ ရေနံဆီမီးခွက်အလင်းနဲ့ ကားပေါ်ကဆင်း။
ရွာကလာကြိုတဲ့လှည်း မှောင်မည်းမည်းမှာရှာ၊
ဗိုက်ဆာလို့လည်း ပုလဲမြို့မှာ ဘာဆိုင်မှမရှိ၊
သိတဲ့အမေ ထည့်ပေးလိုက်တဲ့ ထမင်းချိုင့်လေးထက် မြိန်ရှက်တဲ့အစာ ငါ့ကမ္ဘာမှာမရှိ။
တအိအိနဲ့လှည်း မှောင်ထဲမှာ နွားဆွဲရာလိုက်ပါ၊
သုံးတိုင် ခေါ် ခြောက်မိုင်အကွာက မွေးရပ်မြေမင်းရွာသည်ကား ငါ၏နွေရာသီစံနန်းဖြစ်တော့သတည်း။
(နယူးဒေလီမှာ နေခဲ့ရစဉ်က ရေးပါတယ်။ စာကိုသာကြိုးစား၍ လိမ်မာရေးခြားရှိသေးတဲ့အရွယ်မှာ ‘စာဥ’ မပါ၊ ရွာမှာလဲ ‘ထွေးညို’ မရှိသေးပါ။)
ဒေါက်တာတင့်ဆွေ
၃-၁၂-၂၀၁၃
Comments
Post a Comment